Onze glorieuze intocht |
Als je denkt dat je van het klimmen af bent, nou mooi niks. Meteen al konden we weer aan de bak. Om exact 8 uur vertrekken we en dan is het al weer een stuk warmer dan de dag ervoor toen we om kwart voor zeven op de fiets zaten.
We hadden last van twee dingen: extreem slecht asfalt en vliegen. Het asfalt is op de C-wegen waar we op zitten compleet gebarsten. Waarschijnlijk heb je er met de auto weinig last van maar op de fiets is het bijna of je over middeleeuwse klinkertjes rijdt. Dat maakt het klimmen heel erg zwaar.
Daarnaast zijn er veel vliegen. Dat zal met het platteland te maken hebben, maar eerder hadden we er niet zoveel last van. Ze gaan op je armen en in je gezicht zitten en dat irriteert enorm. Zeker als je flink bezweet bent.
We hadden last van twee dingen: extreem slecht asfalt en vliegen. Het asfalt is op de C-wegen waar we op zitten compleet gebarsten. Waarschijnlijk heb je er met de auto weinig last van maar op de fiets is het bijna of je over middeleeuwse klinkertjes rijdt. Dat maakt het klimmen heel erg zwaar.
Daarnaast zijn er veel vliegen. Dat zal met het platteland te maken hebben, maar eerder hadden we er niet zoveel last van. Ze gaan op je armen en in je gezicht zitten en dat irriteert enorm. Zeker als je flink bezweet bent.
Na een kilometer of 20 hebben we ‘ontbeten’ in Formello, dat wil zeggen dat we Yoghurtjes en melk hebben gehaald bij een supermarktje en schuin ertegenover hebben gezeten om het op te eten. Niet veel, maar wel voldoende. Ik heb sowieso de hele rit niet uitzonderlijk veel gegeten en ben dan ook benieuwd naar wat de weegschaal zegt als we terug zijn.
Wat ik nog niet eerder heb vermeld, is dat we veel stuken via de Francigena zijn gefietst, een oude Pelgrimsroute. Deze is voor wandelaars, maar delen zijn ook te fietsen. We zijn ook wandelaars tegengekomen die de route volgen, al knoop je daar geen gesprek mee aan zoals je wel doet met andere fietsers. Vandaag dus ook weer een flinkstuk over deze route.
|
Vrij snel kom je aan de rand van Rome terecht. Een van de meest lastige dingen was hoe je veilig de ring over komt. Soms denk je dat je de autostrada op gaat, maar dan heeft iemand ‘bikes ↑’ op straat gekalkt en weet je dat je toch goed zit. Ook zijn paden goed verstopt, althans zo lijkt het. Met behulp van de kaart, google maps, kompas en gezond verstand kom je er uiteindelijk wel.
Ben je eenmaal binnen de ring, dan kom je opeen geweldig fietspad wat je helemaal de stad in leidt. Prachtig asfalt, helemaal vrijliggend. Dit pad hadden we helemaal tot aan het St. Pietersplein kunnen volgen, waarbij alleen de laatste 3 kilometer door de stad gaat. We wilden het pad volgen dat onderlangs bij de Tiber loopt. Dat volden we snel. Het is uitstekend te fietsen en je komt lags alle terrassen en gaat onder alle bruggen door. Het vervelende is dat je nergens meer naar boven kunt, behalve met een hoge steile trap. Met een wielrenfiets zonder bagage is dat nog wel te doen maar met bepakking schier onmogelijk. We moesten doorfietsen en pas bij het Tibereiland (zoek maar op de kaart) konden we bij de Ponte Garibaldi omhoog. Ook via een trap maar deze was wel mogelijk met de fiets. Terug langs de Tiber, ditmaal bovenlangs. We zijn doelbewust tot aan de Engelenburcht gefietst zodat we vandaaruit recht op de St. Pieter af konden fietsen.
Het is dan half twee ’s middags en de rit is afgelopen. Een kort ogenblik ben je emotioneel, maar je bent vooral blij dat het allemaal zo ontzettend goed en ogenschijnlijk eenvoudig gegaan is. Hier ga ik nog wat statistiekjes invoegen.
We vragen een Koreaan om foto’s van ons te nemen; hij maakt prima foto’s van ons. We blijven nog een half uur zitten. Ik bel mijn vader en moeder; maak een blogpost en zet de foto op Facebook.
We komen op de camping aan rond 3 uur, haf vier. We moeten even zoeken hoe we er precies kunnen komen, omdat de camping aan een erg drukke doorgaande weg ligt met een vangrail in het midden. Daardoor niet over te steken voor fietsers.
De tent die we er gehuurd hebben is nog niet beschikbaar dus slapen we nog in onze eigen tentjes de eerste nacht. ’s Nachts is het te heet in mijn tentje dus slaap ik tot een uur of twaalf buiten. Quinten loopt tweemaal langs maar ik lig diep te slapen.
Ben je eenmaal binnen de ring, dan kom je opeen geweldig fietspad wat je helemaal de stad in leidt. Prachtig asfalt, helemaal vrijliggend. Dit pad hadden we helemaal tot aan het St. Pietersplein kunnen volgen, waarbij alleen de laatste 3 kilometer door de stad gaat. We wilden het pad volgen dat onderlangs bij de Tiber loopt. Dat volden we snel. Het is uitstekend te fietsen en je komt lags alle terrassen en gaat onder alle bruggen door. Het vervelende is dat je nergens meer naar boven kunt, behalve met een hoge steile trap. Met een wielrenfiets zonder bagage is dat nog wel te doen maar met bepakking schier onmogelijk. We moesten doorfietsen en pas bij het Tibereiland (zoek maar op de kaart) konden we bij de Ponte Garibaldi omhoog. Ook via een trap maar deze was wel mogelijk met de fiets. Terug langs de Tiber, ditmaal bovenlangs. We zijn doelbewust tot aan de Engelenburcht gefietst zodat we vandaaruit recht op de St. Pieter af konden fietsen.
Het is dan half twee ’s middags en de rit is afgelopen. Een kort ogenblik ben je emotioneel, maar je bent vooral blij dat het allemaal zo ontzettend goed en ogenschijnlijk eenvoudig gegaan is. Hier ga ik nog wat statistiekjes invoegen.
We vragen een Koreaan om foto’s van ons te nemen; hij maakt prima foto’s van ons. We blijven nog een half uur zitten. Ik bel mijn vader en moeder; maak een blogpost en zet de foto op Facebook.
We komen op de camping aan rond 3 uur, haf vier. We moeten even zoeken hoe we er precies kunnen komen, omdat de camping aan een erg drukke doorgaande weg ligt met een vangrail in het midden. Daardoor niet over te steken voor fietsers.
De tent die we er gehuurd hebben is nog niet beschikbaar dus slapen we nog in onze eigen tentjes de eerste nacht. ’s Nachts is het te heet in mijn tentje dus slaap ik tot een uur of twaalf buiten. Quinten loopt tweemaal langs maar ik lig diep te slapen.