Goed 10 uur zaten we op de fiets. De Benjaminse route pakken we op in Aken en daarom vandaag geen toeristische route maar zo rechtstreeks mogelijk fietsen. Odiliënberg ligt ten noorden van Aken, net helemaal recht erboven. We zijn vrijwel meteen Duitsland ingereden, door de akkerbouwgebieden; door Heinsberg. Hier al de eerste kleine klimmetjes gehad, al waren die nog heel beperkt.
In Übach hebben we wat kleine boodschappen gedaan en koffie gedronken op het terras. Het was al weer droog en best lekker weer inmiddels. Jas was in elk geval niet nodig. Dat was zo rond half 1.
Veel sneller dan we gedacht hadden, bereikten we Aken al. Bij de Dom begint de route en daar hebben we op een terras wat gegeten (Currywurst bij Hanswurst). In de verte zagen we al donkere wolken aankomen en het zou niet droog blijven. Dat klopte. Quinten had goed in het boekje gekeken en leidde ons zonder problemen de stad uit.
Een van de delen van de route waar ik naar uitgekeken had, was de Vennbahn die door de Ardennen gaat via drie landen. Deze begint in Aken. Het is een spoorbaan die in onbruik is geraakt en waar nu een fietspad van is gemaakt. Dat zijn vaak heel mooie paden, omdat ze niet langs autowegen gaan en bovendien per definitie niet steil klimmen.
In Aken wisten we zonder problemen de Vennbahn te vinden en ik herkende deze ook meteen. Inmiddels regende het, maar dat mocht de pret absoluut niet drukken. Op sommige delen lag het fietspad naast het spoor en soms in plaats van het spoor. Overal langs het traject waren oude wagons te vinden, van allerlei soorten en maten. Allemaal verroest en of uitgebrand. Mooi. Wat ook was blijven staan, waren de oude seinpalen. Onderweg nog een kort praatje gemaakt met een man die de groene route ging rijden. Nooit van gehoord, maar later opgezocht en deze is ook van Benjaminse. Hij fietste alleen met een karretje achter zich.
Rond vijf uur arriveerden we in Raeren. Het was even zoeken naar de camping; Louis vraagt de weg aan de man die ik onderweg gesproken had, maar er stopt al snel een Belg die ons de weg meteen wijst. Vlakbij; even klimmen en dan waren we er al.
Op camping Hammerbrücke in Raeren was het niet druk, dat wil zeggen dat er maar weinig gasten waren. Wel stonden er veel caravans. De camping oogde heel rommelig (latere campings plaatsten dan in perspectief) en de eerste gedacht die zowel bij Louis als bij mij opkwam was Fort Oranje.
De eigenaar vertelde dat er vroeger een Pelgrimsroute langsliep, maar dat deze was verlegd en dat er daarom veel minder bezoekers kwamen. Nadat we het sanitair gezien hadden denk ik dat er ook wel andere oorzaken aan te wijzen zijn. De man was overigens bijzonder vriendelijk. Douchen was met muntjes. Hij gaf ons de tip dat als we langer wilden douchen, we met drie tegelijk onder de douche moesten gaan. Vooral hijzelf vond het erg grappig.
Meteen zodra we de tentjes op de aangewezen plek wilden neerzetten, kwam een vrouw naar buiten uit een caravan aan de overkant die duidelijk maakte dat we op het rechterdeel niet mochten staan, want er zou wel eens iemand aan kunnen komen die daar wilde staan. Wij doen niet moeilijk, dus alles links neergezet. Plek zat.
Heel handig was trouwens, dat er een soort van overdekte plek was waar wat plastic stoelen en een tafel stonden maar waar ook elektra was. Handig met ontbijt en opladen van de spullen. Opladen is echt een van de grote issues tijdens de vakantie; daar moet je echt goed op letten. Een goede powerbank is echt essentieel. Toen alles eenmaal stond hebben we gegeten in het dorp. Het was een beetje ouderwetse tent, maar wel ok. Erg gezellig, ook het terugfietsen. Vakantiegevoel. |
|
|
|